Indywidualne stosunki pracy w Słowenii

Wymogi dotyczące umowy o pracę

Zgodnie z art. 21 ustawy o stosunkach pracy umowę o pracę można zawrzeć z osobami, które ukończyły 15. rok życia. Art. 22 tej ustawy stanowi, że pracownik, który zawiera umowę o pracę, musi spełniać wymagania dotyczące wykonywania pracy określone w układzie zbiorowym pracy lub ogólnych aktach pracodawcy lub zgodnie z wymaganiami pracodawcy i opublikowanymi zgodnie z publicznym ogłoszeniem o wolnym stanowisku, które musi zawierać wymagania dotyczące stanowiska.

Pracownicy poniżej 18 roku życia nie mogą wykonywać prac, które mogą być szkodliwe lub niebezpieczne. Umowa o pracę musi zostać podpisana przed rozpoczęciem pracy.

Procedury zwalniania i rozwiązywania umów o pracę

Ustawa o stosunkach pracy z 2013 r. reguluje procedury zwalniania i rozwiązywania umów, w tym obowiązki pracodawcy w zakresie rozwiązania umowy o pracę. W przypadku rozwiązania umowy o pracę z powodu nienależytego wykonywania obowiązków, pracodawca musi złożyć wypowiedzenie nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od wystąpienia uzasadnionej przyczyny. W przypadku niewłaściwego postępowania pracodawca musi złożyć wypowiedzenie nie później niż 60 dni po zidentyfikowaniu uzasadnionej przyczyny i nie później niż w ciągu sześciu miesięcy od wystąpienia uzasadnionej przyczyny. Jeżeli przewinienie ze strony pracownika ma wszystkie cechy przestępstwa, pracodawca może złożyć wypowiedzenie umowy o pracę w terminie 60 dni od dnia, w którym stwierdził przewinienie, które można rozwiązać ze zwykłym skutkiem pracy; Dotyczy to całego okresu, w którym sprawca może zostać pociągnięty do odpowiedzialności karnej.

W przypadku rozwiązania stosunku pracy z powodu uchybienia ze strony pracownika, które ma wszelkie znamiona przestępstwa, pracodawca może zakazać pracownikowi wykonywania pracy na czas trwania postępowania. W okresie zakazu świadczenia pracy pracownik ma prawo do odszkodowania za wynagrodzenie w wysokości połowy średniego wynagrodzenia, które otrzymywał w ciągu trzech miesięcy poprzedzających wszczęcie postępowania w sprawie rozwiązania stosunku pracy.

Urlop rodzicielski, macierzyński i ojcowski

Matka ma prawo do urlopu macierzyńskiego. Pod pewnymi warunkami prawo to może być również wykonywane przez ojca lub inną osobę. Matka zwykle rozpoczyna urlop macierzyński 28 dni przed przewidywaną datą porodu, zgodnie z zaleceniami ginekologa. Jeżeli matka nie rozpocznie w tym czasie urlopu macierzyńskiego, niewykorzystana część urlopu macierzyńskiego nie może zostać wykorzystana po urodzeniu dziecka, chyba że poród jest przedwczesny. Jeżeli w dniu porodu matka nie rozpoczęła urlopu macierzyńskiego, powinien on rozpocząć się w tym dniu. Urlop macierzyński trwa 105 dni i musi być wykorzystany w jednym bloku w postaci całkowitej nieobecności w pracy.

Ojciec ma prawo do urlopu macierzyńskiego, jeżeli matka umrze, porzuci dziecko, zostanie uznany przez właściwego lekarza za trwale lub czasowo niezdolny do samodzielnego życia i pracy lub ma mniej niż 18 lat i ma status praktykanta, ucznia lub studenta. W tym ostatnim przypadku matka musi wyrazić zgodę na wykorzystanie przez ojca pozostałej części urlopu macierzyńskiego. Ojciec ma prawo do takiego samego wymiaru urlopu macierzyńskiego jak matka, pomniejszonego o liczbę dni, które matka już wykorzystała, która wynosi co najmniej 28 dni.

Ojciec ma prawo do urlopu ojcowskiego w wymiarze do 30 dni. Prawo to jest niezbywalne. Ojciec musi wykorzystać co najmniej 15 dni urlopu ojcowskiego w formie nieobecności w pracy w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy w ciągu 6 miesięcy od narodzin dziecka; Dziecko musi wykorzystać maksymalnie 15 dni w formie nieobecności w pracy w pełnym lub niepełnym wymiarze czasu pracy, zanim dziecko ukończy pierwszą klasę szkoły podstawowej. Ojcowie otrzymują za ten urlop ekwiwalent w wysokości 100% wynagrodzenia.

Rodzice mają prawo do urlopu w celu sprawowania opieki nad dzieckiem przez łączny okres 260 dni bezpośrednio po upływie urlopu macierzyńskiego. Wysokość zasiłku z tytułu opieki nad dzieckiem ustala się na podstawie średniego wynagrodzenia, jakie beneficjent otrzymywał w ciągu ostatnich 12 miesięcy. Dodatek nie może jednak przekroczyć 2,5-krotności średniego wynagrodzenia brutto w Słowenii. Każdy rodzic ma prawo do 130 dni urlopu rodzicielskiego. Matka może przenieść 100 dni urlopu rodzicielskiego na ojca, natomiast 30 dni jest nieprzenoszalne. Ojciec może przenieść wszystkie 130 dni urlopu rodzicielskiego na matkę.

Ustawowe uregulowania dotyczące urlopów

Urlop zdrowotny

Zgodnie z ustawą o zmianie stosunków pracy (Zakona o spremembah in dopolnitvah Zakona o delovnih razmerjih, Dziennik Urzędowy Republiki Słoweniinr 114/2023) pracodawca musi wypłacać odszkodowanie z własnych środków w przypadkach, gdy pracownik jest niezdolny do pracy z powodu choroby lub urazu niezwiązanego z pracą przez okres do 20 dni roboczych za indywidualne nieobecności w pracy, ale nie więcej niż 80 dni roboczych w roku kalendarzowym. Jeżeli pracownik jest niezdolny do pracy z powodu choroby zawodowej lub urazu odniesionego w pracy, pracodawca musi wypłacić pracownikowi odszkodowanie z własnych środków za okres do 30 dni roboczych za każdą indywidualną nieobecność w pracy. W przypadku dłuższej nieobecności w pracy pracodawca musi wypłacić dodatkowe odszkodowanie płacowe, które jest pokrywane przez ubezpieczenie zdrowotne. O ile przepisy prawa nie stanowią inaczej, pracownik ma prawo do odszkodowania w wysokości średniego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w ciągu ostatnich trzech miesięcy lub w okresie, w którym pracował w ciągu trzech miesięcy przed rozpoczęciem nieobecności. Jeżeli w okresie zatrudnienia w ciągu ostatnich trzech miesięcy pracownik nie pracował i otrzymywał rekompensatę płacową za cały ten okres, podstawa tego odszkodowania powinna być taka sama, jak podstawa rekompensaty płacowej w ciągu trzech miesięcy poprzedzających rozpoczęcie nieobecności. Jeżeli w ciągu ostatnich trzech miesięcy pracownik nie otrzymywał co najmniej jednego wynagrodzenia miesięcznego, ma prawo do odszkodowania w wysokości wynagrodzenia podstawowego określonego w umowie o pracę. Kwota rekompensaty płacowej nie może przekraczać kwoty wynagrodzenia, którą pracownik otrzymałby, gdyby pracował w tym okresie.

W przypadku nieobecności pracownika w pracy z powodu choroby lub urazu, które nie są związane z pracą, rekompensata płacowa pokrywana przez pracodawcę powinna wynosić 80% wynagrodzenia pracownika w poprzednim miesiącu za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zakład Ubezpieczeń Zdrowotnych wypłaca zasiłek od pierwszego dnia nieobecności pracownika w pracy, jeżeli:

• oddaje żywe tkanki lub narządy na rzecz innej osoby

• cierpi z powodu skutków oddawania krwi

• musi opiekować się bliskim członkiem rodziny

• cierpi na schorzenie wymagające izolacji

• jest zlecone przez lekarza do towarzyszenia pacjentowi

• ma obrażenia, które zostały odniesione w określonych okolicznościach

Podstawą wymiaru zasiłku jest przeciętne miesięczne wynagrodzenie pracownika za pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w roku poprzednim.

Stosunek pracy pracownika, którego umowa o pracę została rozwiązana z przyczyn związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą lub z powodu nienależytego wykonywania obowiązków i który po upływie okresu wypowiedzenia jest nieobecny w pracy z powodu czasowej niezdolności do pracy spowodowanej chorobą lub urazem, powinien zostać rozwiązany w dniu, w którym pracownik powróci do pracy lub powinien powrócić do pracy, Nie później jednak niż sześć miesięcy po upływie okresu wypowiedzenia.

Wiek emerytalny

Wiek emerytalny zarówno dla mężczyzn, jak i kobiet wynosi 65 lat lub 60 lat, jeśli przepracowali 40 lat. Wiek emerytalny kobiet i mężczyzn został zrównany w ramach reformy emerytalnej, która obowiązuje od 1 stycznia 2013 r. Wyrównanie wieku emerytalnego było osiągane stopniowo przez sześć lat.